Hand in hand...........
Door: anneinnepal2012
Blijf op de hoogte en volg Anne
06 Juni 2012 | Nepal, Kathmandu
De bustocht verliep voorspoedig. Veel mensen en veel andere zaken die mee moeten zoals zakken aard. en rijst en alles ligt in het middenpad. Mensen blijven aan de deur staan zodat je er met heel veel moeite uit en inkomt. We overnachten in een theehuis.Een iemand huurt een pand ( schuurtje)en daar kun je dan overnachten en eten. De bus helt alle kanten uit zodat ik vaak dacht we kiepen om en in de bocht moet ze vaak terug zetten anders kan ze de bocht niet nemen.
De tweede dag begon wat saai een grote zandweg tussen de velden door, maar na het middag eten werd het meer een geiten pad. De ontbossing is enorm. Nu zijn de mensen voorgelicht en kappen ze niet meer alle bomen zodat de vruchtbare grond niet wegspoelt. Maar er zijn hele kilometers land waar alleen wat gras groeit.Het was voor mij best shokking om te zien hoe de junlge het verlies van de mensen. Begrijpelijk want iedereen moet eten maar toch...Na zo,n zes uur lopen zetten de heren de tent op, werd er gekookt en toen het onweer losbarsten bemerkte ik dat de tent niet waterdicht was!!
De volgende dag wilde de gids na 2 1/2u stoppen op een voor mij naar geestige plek. Dus ik verzocht hem verder te lopen.Dat was een heel karwei want nu ging het redelijk stijl omhoog en begon de hoogt toch wat merkbaar te worden voor mij.Om 5u kwamen we aan, dit was voor mijn reis het hoogste punt zo'n 4000 mtr.het was er koud en mistig. BVan hier uit had ik bij helder weer de Gjanesh mountains moeten zien.
De voelde me wel wat schuldig want de gids Ram begon eerst voor mij te koeken en dat betekend dat zij enkele uren later eten. Op het terrein was er een schuurtje wwain je kon koken met hout. zogauw je er bent komen ook de berbewoners kijken en een praatje maken.
De volgende dag was rustdag en Ram en ik zouden dan een pass beklimmen.
We wachten de volgende ochtend een tijd of het helder werd maar niets was minder waar.We zijn op pad gegaan, ik hield mijn adem goed in de gaten om niet over mijn grens te gaan. Het was de ene pas na de andere en het was stevig klimmen. Op een gegeven moment toen we rusten, zaten we 400 mtr. hoger. Daar bloeide nog de sleutelbloemen, de gele azalia. De vorige dag had ik orchideen gezien die in de bomen groeien. Op de grond zag ik langzaam de bloem komen. Het is toch een belevenis te voelen dat je door de jungle loopt. Watervallen van varens, zo mooi.
Op de rustplek begon het wat te regenen het was er koud en Ram zei dat aan de andere kant van de berg sneeuw viel. De eerste 2 mtr. waren vlak en daarna begon een stijle afdaling. Ik was voorzichtig en was aan het kijkeen waar ik steun kon vinden....en toen verloor ik mijn evenwicht en donderde zo'n anderhalve mtr. naar beneden. Twee maal bonkten ik met mijn hoofd op de rotsen en ik dacht wat een akelig geluid. Uit mijn ooghoeken zag ik Ram komen aanrennen en voor ik de vierde draai kon maken ving hij me op. Wat een geluk was, want ik had niet meer kunnen stoppen en was zo het ravijn in gedonderd. Ik huilde en zei maar steeds" mijn hoofd - mijn hoofd".
Ik had een flinke open wond boven mijn li oog. De laatste steen stond recht op en die zorgde ervoor dat mijn huid spleet.
We hadden beiden geen zakdoekjes om het bloed weg te vegen. Hij had een oud stukje verband om het ergste weg te vegen maar een hoofdwond blijft bloeden.
Nadat we beiden van de schrik waren bekomen, ben ik hand in hand heel voorzichtig aan een 400 mtr afdaling begonnen. Het bleef bloeden en ik zat onder het bloed, maar ik was me ook heel goed bewust van het feit dat als hij me niet had kunnen opvangen ik het ravijf was ingerold en ik denk dat ik het niet had kunnen navertellen. maar ik leef!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Onder bij de tent heb ik in de spiegel gekeken en ik schrok me kapot. De hoofd wond was wel 2 cm en een halve cm open. Door de forse bloeduitstorting, een klein kippen ei stond hij behoorlijk open.
Nou schoongemaakt Ram had wat en ik had mijn verband trommeltje. Ik heb de wond met zwaluwstaartjes gehecht. later een druk verband om mijn hoofd gedaan want er was een puntje dat bleef bloeden. Daarna de tent in en een paar keer flink gehuild want dat mocht ik niet van Ram.
Heb wat gegeten, braak ik niet dan heb ik geen hersenschudding. Ram kwam me elk half uur contoleren, maar vanwege de stress in mijn lijf kon ik toch niet slapen. "sNachts elke twee uur mijn wekker gezet om te kijken of ik niet in coma raakte. Mocht het zo zijn dan moest hij zorgen dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis kwam. Achteraf een lachertje want je moet twee dagen lopen voordat je telefonisch bereik hebt. Dus ik dank alle goden dat ik er zo goed ben afgekomen.
Tot mijn grote verbazing en dat heb ik nog steeds kom ik er af met bloeduitstortingen over mijn hele lijf een gekneusde vinger en een pijnlijke re knie en een zeer pijnlijke linker bovenbeen.
De volgende dag zei Ram dat hij terug wilde naar Kmd. ik wilde door! Een forse teleurstelling waar ik wel rekening mee hield maar niet echt aan wilde. Achteraf een goed besluit en na weer een huilbui ben ik met zijn voorstel akkoord gegaan. Twee dagen strompelend door de jungle hand i hand dus. Hij was erg bezorgt over mij. Heeft twee dagen niet kunnen eten. De medelevende blikken van de locals deden me goed.De eerste dag kwamen we een local tegen en die maakte spontaan een wandelstok voor mij. Heel fijn want ik was erg wiebelig op mijn benen.
Wat heb ik me alleen en triest gevoeld. Het is toch anders als dit in nederland gebeurd.
Twee dagen afdalen het was op het tanden bijten. Pijn onzeker angst om te vallen. Vooral de laatste uren zooo ontzettend moe.
Daarna, een dag met de bus, ook geen pretje op deze hobbelige wegen en in Kmd. geen plek hebben. Ram zorgde voor een goed hotel waar ik nu zit en na een heerlijke douche
zijn we naar een dokters post gegaan om het verband te wisselen. Ik wilde niet dat ze de zwaluw staartjes weg haalde uit angst dat de wond open zou gaan maar ze gebruikte zoveel jodium
dat ze vanzelf los lieten. Kijkend in een spiegel kon ik mijn ogen niet geloven hoe mooi de wond was. De wond randen zitten goed tegen elkaar!!! Een knapstukje werk!
Ik heb mezelf op een glas wijn bij het eten getrakteerd. de eerste dag kon ik niet kijken uit mijn li oog want ik ben op mijn jukbeen gevallen en dus daar ook een flink ei.Ik zag er niet uit.
Nu bijna een week verder heb ik nog wat plekken rond mijn ogen en vandaag heb ik voor het eerst geen verband om. Gisteren nog naar de dokters post geweest, maar omdat ik geen pillen wilde was de nurse een beetje kwaad. Ze deed zalf op de wond en twee kleine stukjes tape en dat moest ik 7 dgn laten zitten. Nou vanochtend lag er een van af en toen heb ik de tweede er ook af gehaald. het ziet er goed uit. Mijn knie blijft pijnlijk en ik kwam in de loop van de week steeds meer blauwe plekken tegen. Maar het gaat goed. Ik geniet nu van de rust verwen me met lekker uit eten en ben voorzichtig met mezelf.
Dat was de trekking... teleurstellend verlopen maar ook heel blij dat ik er zo vanaf ben gekomen. Ik begrijp nog steeds niet dat ik geen hoofdpijn heb gehad en geen pijnstiller heb hoeven slikken en niet omdat ik me flink wilde houden maar ik heb verder geen pijn gehad.Ik heb nu tijd om te overwegen wat verder te doen, maar dat gaat goed komen.
Ik begin langzaam ook zin te krijgen in de terug reis.
Liefs Anne
De tweede dag begon wat saai een grote zandweg tussen de velden door, maar na het middag eten werd het meer een geiten pad. De ontbossing is enorm. Nu zijn de mensen voorgelicht en kappen ze niet meer alle bomen zodat de vruchtbare grond niet wegspoelt. Maar er zijn hele kilometers land waar alleen wat gras groeit.Het was voor mij best shokking om te zien hoe de junlge het verlies van de mensen. Begrijpelijk want iedereen moet eten maar toch...Na zo,n zes uur lopen zetten de heren de tent op, werd er gekookt en toen het onweer losbarsten bemerkte ik dat de tent niet waterdicht was!!
De volgende dag wilde de gids na 2 1/2u stoppen op een voor mij naar geestige plek. Dus ik verzocht hem verder te lopen.Dat was een heel karwei want nu ging het redelijk stijl omhoog en begon de hoogt toch wat merkbaar te worden voor mij.Om 5u kwamen we aan, dit was voor mijn reis het hoogste punt zo'n 4000 mtr.het was er koud en mistig. BVan hier uit had ik bij helder weer de Gjanesh mountains moeten zien.
De voelde me wel wat schuldig want de gids Ram begon eerst voor mij te koeken en dat betekend dat zij enkele uren later eten. Op het terrein was er een schuurtje wwain je kon koken met hout. zogauw je er bent komen ook de berbewoners kijken en een praatje maken.
De volgende dag was rustdag en Ram en ik zouden dan een pass beklimmen.
We wachten de volgende ochtend een tijd of het helder werd maar niets was minder waar.We zijn op pad gegaan, ik hield mijn adem goed in de gaten om niet over mijn grens te gaan. Het was de ene pas na de andere en het was stevig klimmen. Op een gegeven moment toen we rusten, zaten we 400 mtr. hoger. Daar bloeide nog de sleutelbloemen, de gele azalia. De vorige dag had ik orchideen gezien die in de bomen groeien. Op de grond zag ik langzaam de bloem komen. Het is toch een belevenis te voelen dat je door de jungle loopt. Watervallen van varens, zo mooi.
Op de rustplek begon het wat te regenen het was er koud en Ram zei dat aan de andere kant van de berg sneeuw viel. De eerste 2 mtr. waren vlak en daarna begon een stijle afdaling. Ik was voorzichtig en was aan het kijkeen waar ik steun kon vinden....en toen verloor ik mijn evenwicht en donderde zo'n anderhalve mtr. naar beneden. Twee maal bonkten ik met mijn hoofd op de rotsen en ik dacht wat een akelig geluid. Uit mijn ooghoeken zag ik Ram komen aanrennen en voor ik de vierde draai kon maken ving hij me op. Wat een geluk was, want ik had niet meer kunnen stoppen en was zo het ravijn in gedonderd. Ik huilde en zei maar steeds" mijn hoofd - mijn hoofd".
Ik had een flinke open wond boven mijn li oog. De laatste steen stond recht op en die zorgde ervoor dat mijn huid spleet.
We hadden beiden geen zakdoekjes om het bloed weg te vegen. Hij had een oud stukje verband om het ergste weg te vegen maar een hoofdwond blijft bloeden.
Nadat we beiden van de schrik waren bekomen, ben ik hand in hand heel voorzichtig aan een 400 mtr afdaling begonnen. Het bleef bloeden en ik zat onder het bloed, maar ik was me ook heel goed bewust van het feit dat als hij me niet had kunnen opvangen ik het ravijf was ingerold en ik denk dat ik het niet had kunnen navertellen. maar ik leef!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Onder bij de tent heb ik in de spiegel gekeken en ik schrok me kapot. De hoofd wond was wel 2 cm en een halve cm open. Door de forse bloeduitstorting, een klein kippen ei stond hij behoorlijk open.
Nou schoongemaakt Ram had wat en ik had mijn verband trommeltje. Ik heb de wond met zwaluwstaartjes gehecht. later een druk verband om mijn hoofd gedaan want er was een puntje dat bleef bloeden. Daarna de tent in en een paar keer flink gehuild want dat mocht ik niet van Ram.
Heb wat gegeten, braak ik niet dan heb ik geen hersenschudding. Ram kwam me elk half uur contoleren, maar vanwege de stress in mijn lijf kon ik toch niet slapen. "sNachts elke twee uur mijn wekker gezet om te kijken of ik niet in coma raakte. Mocht het zo zijn dan moest hij zorgen dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis kwam. Achteraf een lachertje want je moet twee dagen lopen voordat je telefonisch bereik hebt. Dus ik dank alle goden dat ik er zo goed ben afgekomen.
Tot mijn grote verbazing en dat heb ik nog steeds kom ik er af met bloeduitstortingen over mijn hele lijf een gekneusde vinger en een pijnlijke re knie en een zeer pijnlijke linker bovenbeen.
De volgende dag zei Ram dat hij terug wilde naar Kmd. ik wilde door! Een forse teleurstelling waar ik wel rekening mee hield maar niet echt aan wilde. Achteraf een goed besluit en na weer een huilbui ben ik met zijn voorstel akkoord gegaan. Twee dagen strompelend door de jungle hand i hand dus. Hij was erg bezorgt over mij. Heeft twee dagen niet kunnen eten. De medelevende blikken van de locals deden me goed.De eerste dag kwamen we een local tegen en die maakte spontaan een wandelstok voor mij. Heel fijn want ik was erg wiebelig op mijn benen.
Wat heb ik me alleen en triest gevoeld. Het is toch anders als dit in nederland gebeurd.
Twee dagen afdalen het was op het tanden bijten. Pijn onzeker angst om te vallen. Vooral de laatste uren zooo ontzettend moe.
Daarna, een dag met de bus, ook geen pretje op deze hobbelige wegen en in Kmd. geen plek hebben. Ram zorgde voor een goed hotel waar ik nu zit en na een heerlijke douche
zijn we naar een dokters post gegaan om het verband te wisselen. Ik wilde niet dat ze de zwaluw staartjes weg haalde uit angst dat de wond open zou gaan maar ze gebruikte zoveel jodium
dat ze vanzelf los lieten. Kijkend in een spiegel kon ik mijn ogen niet geloven hoe mooi de wond was. De wond randen zitten goed tegen elkaar!!! Een knapstukje werk!
Ik heb mezelf op een glas wijn bij het eten getrakteerd. de eerste dag kon ik niet kijken uit mijn li oog want ik ben op mijn jukbeen gevallen en dus daar ook een flink ei.Ik zag er niet uit.
Nu bijna een week verder heb ik nog wat plekken rond mijn ogen en vandaag heb ik voor het eerst geen verband om. Gisteren nog naar de dokters post geweest, maar omdat ik geen pillen wilde was de nurse een beetje kwaad. Ze deed zalf op de wond en twee kleine stukjes tape en dat moest ik 7 dgn laten zitten. Nou vanochtend lag er een van af en toen heb ik de tweede er ook af gehaald. het ziet er goed uit. Mijn knie blijft pijnlijk en ik kwam in de loop van de week steeds meer blauwe plekken tegen. Maar het gaat goed. Ik geniet nu van de rust verwen me met lekker uit eten en ben voorzichtig met mezelf.
Dat was de trekking... teleurstellend verlopen maar ook heel blij dat ik er zo vanaf ben gekomen. Ik begrijp nog steeds niet dat ik geen hoofdpijn heb gehad en geen pijnstiller heb hoeven slikken en niet omdat ik me flink wilde houden maar ik heb verder geen pijn gehad.Ik heb nu tijd om te overwegen wat verder te doen, maar dat gaat goed komen.
Ik begin langzaam ook zin te krijgen in de terug reis.
Liefs Anne
-
06 Juni 2012 - 14:11
Ina Gorinchem:
Jemig Anne.... Gelukkig dat je, op blauwe beurse plekken en een snee in je hoofd na, nog heel bent.
-
06 Juni 2012 - 14:34
Wies:
Wat een ervaring, jeetje , je hebt een geweldige engel-bewaarder gehad. dikke poen
wies -
06 Juni 2012 - 14:57
Manon:
pfff Anne, inderdaad un hiel good ingelke dat euver diech waak. Haw diech good, en num ut d'r vaan :-)
Knuf en poen
Manon -
06 Juni 2012 - 15:16
Astrid (Harderwijk):
Oh Anne, je mag blij zijn met je beschermengel die overal met je mee reist ! Neem de tijd voor je herstel en take care !
Lieve groet van ons. -
06 Juni 2012 - 16:29
Anita Raemakers:
Wat een verhaal, zo zie je maar dat een ongeluk zit in een klein hoekje zit.
Zorg goed voor jezelf want we willen je wel HEEL terug, een beetje blauw en een litteken nemen we op de koop toe.
tot gauw,
-
06 Juni 2012 - 16:59
Riet:
Hé Anne, dit was even schrikken. Toen je laatst 2 weken geen verslag had gedaan was ik al ongerust. Let nu a.u.b. goed op jezelf en geniet nog van de volgende weken. Ik hoop dat je vlug en gezond terugkomt. Heel veel groetjes.......Riet en John
-
06 Juni 2012 - 17:46
Marlies:
poeh! Jij maakt ook echt alles mee wat je maar kunt bedenken. Het lijkt wel een spannend jongensboek, maar neen hoor, het gaat gewoon over Anne. Petje af voor je doorzettingsvermogen en je incasseringsvermogen. En ja, je hebt wel heel veel Nepalese engeltjes op je schouder zitten. Breng er maar een paar mee naar Oisterwijk de volgende keer. Tot gauw. Marlies -
06 Juni 2012 - 20:33
Jan-Karel:
Zo! nou! Geen kattenpis of sinecure! Wat een ervaring weer. En wat mooi dat zo'n man harder lopen kan dan jij vallen :-) Zo heeft ieder zijn en haar kwaliteiten! En je hebt nog een redder gemaakt ook! Dat vind je hier niet!
Alle gekheid op een stokje, ik ben blij dat je het er heelhuids hebt afgebracht!
Succes en geniet! -
06 Juni 2012 - 21:58
Janny:
Potverdikkie, dat is schrikken!
Je bent er goed afgekomen & moet zeker een beschermengel hebben gehad. Begrijp heel goed, dat door zo'n gebeurtenis langzaamaan de knop omgaat richting Maastricht ...
PS: heb je vanochtend de Venusverduistering van de zon kunnen waarnemen? Een nieuwe tijd breekt aan ...(hier was het weer eens bewolkt! en het duurt tot 2117 voor we weer zo'n verduistering kunnen waarnemen; weet niet of ik dan alweer op aarde ben ;-)) -
07 Juni 2012 - 07:02
Aline:
Jeetje, je gaat diep...
Je bent sterk!! dikke knuffel! -
07 Juni 2012 - 07:19
Astrid:
Hey Anne,
Jeetje wat een avontuur, wat een enorme ervaring en ook een paar beschermengelen boven je hoofd. Kan me voorstellen dat dit enorm heftig is geweest, maar even geen berggeit actie's uithalen:-)
Liefs uit Montfoort -
07 Juni 2012 - 14:04
Paulien & Jan:
Poeh...en daar zit je dan met deze ervaring alweer achter je. Bijna niet te geloven dat je een handlengte van het ravijn verwijderd was. Met jou zijn wij heel erg blij dat je het kunt navertellen; dat je leeft! Wij drinken hier een wijntje op de goede afloop en hopen straks als je weer in de buurt bent met jou te kunnen proosten!
Geniet, overweeg, laat los en dan...? Wij zijn benieuwd. Liefs van ons -
07 Juni 2012 - 15:17
Ingrid:
Godsamme christus, ich sjrik mich kapot! Gelukkig dat t goed afgelopen is! Je maakt heel wat mee daar! Nog veel plezier! Kus, Ingrid -
07 Juni 2012 - 19:14
Siety De Jager:
Hoi Anne, wat een vervelende ervaring zeg! Doodeng en wat goed van Ram om zo adequaat te handelen!
Dat is wat anders dan van 8 tot 6 werken!
Ik hoop dat het je ervaring in Nepal niet teveel gaat kleuren.
Veel sterkte en tot horens,
Siety -
07 Juni 2012 - 20:28
Jan Heijnen:
wat een ellende allemaal! hoop dat je toch weer heelhuids thuis komt. heel veel groetjes -
08 Juni 2012 - 20:28
Francis Koopman...:
Lieve Anne,
Dat was me het tochtje wel zeg.
Je hebt echt je beschermengel in het kwadraat bij je gehad, ofwel de echte en Ram.
Ik ben blij te lezen dat het al weer wat beter met je gaat.
Ik kan me ook voorstellen dat je zin krijgt om naar huis te gaan.
Dat is denk ik ook geen slecht idee.
Thuis even lekker bijkomen en misschien in een later stadium nog eens terug naar Nepal of een ander land.
Ik lees wel hoe het verder gaat.
Heel veel liefs en een dikke kus van
Francis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
